ότι οι παιδαγωγικές πρακτικές και τα αναλυτικά προγράμματα αναφέρονταν σε ομάδες θεωρητικά ομοιογενείς. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι αυτή η ομοιογένεια μέσα στις σχολικές τάξεις στην ουσία δεν υπάρχει.Πέραν ίσως της κοινής ηλικίας τα παιδιά διαφέρουν μεταξύ τους σε όλα τα υπόλοιπα.
Η ανομοιογένεια είναι γεγονός και κάτι που αποδέχονται πλέον όλοι οι παιδαγωγοί. Τα παιδιά έχουν διαφορετικά σημεία αφετηρίας, διαφορετικό βαθμό κατάκτησης της γλώσσας, διαφορετική στάση και απόσταση απέναντι στη σχολική κουλτούρα, διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές διόδους πρόσβασης στη γνώση, διαφορετικό τρόπο και ρυθμό μάθησης, διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας. Η έννοια της ανομοιογένειας, της διαφορετικότητας και της ατομικότητας του κάθε μαθητή δεν είναι μια νέα ιδέα ή μια νέα εκπαιδευτική πραγματικότητα. Είναι όμως περισσότερο εμφανής στις μέρες μας για διάφορους λόγους. Είτε λόγω της πολυπολιτισμικότητας της κοινωνίας μας, είτε λόγω της αλλαγής στάσης μας απέναντι στο διαφορετικό.
Οι ατομικές διαφορές ανάμεσα στα παιδιά είναι πάρα πολλές και μεγαλώνουν καθώς τα παιδιά προχωρούν στις βαθμίδες εκπαίδευσης (Reschley, 1987). Ενώ ο Gardner (1983) με τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης μας λέει πως το κάθε άτομο αξιοποιεί δικούς του τρόπους πρόσβασης στην κατανόηση και ερμηνεία της πραγματικότητας.Μπροστά λοιπόν στην πραγματικότητα της αλλαγής της δομής της κοινωνίας, της αποδοχής των ατομικών διαφορών και της διαφορετικής προσέγγισης της μάθησης από κάθε άτομο τα δεδομένα στην εκπαίδευση δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν ίδια.
Έτσι τα τελευταία χρόνια, σε διεθνές επίπεδο μέσα από τη στάση των παγκόσμιων οργανισμών (Unesco Salamanca 1994), αλλά και από την εθνική νομοθεσία των διάφορων κρατών (π.χ. Ν. 2817/2000 & Ν. 3699/2008 στην Ελλάδα)διαφαίνεται η τάση της αποδοχής της διαφορετικότητας και της πορείας προς ένα σχολείο διαφορετικό, ένα σχολείο που θα συμπεριλαμβάνει όλα τα παιδιά.
Το σχολείο για όλα τα παιδιά είναι ένα σχολείο στο οποίο: όλα τα παιδιά έχουν πρόσβαση σε ένα κοινό αναλυτικό πρόγραμμα, οι ιδιαίτερες ανάγκες κάθε παιδιού αντιμετωπίζονται στο χώρο λειτουργίας του εξατομικευμένα, η αυξημένη ευθύνη για τη διαχείριση των διαθέσιμων πόρων ανήκει στο ίδιο το σχολείο,η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών πιστοποιείται με συγκεκριμένους τρόπους παρουσίασης και αξιολόγησης, και οι γονείς συμμετέχουν ενεργά στη διαδικασία λήψης αποφάσεων (Clark, Dyson, Millward and Skidmore, 1996, pp. 4-7).
